Norbaitek aulki bat utzi du atarian. Inork ez daki nondik atera den, ezta nork jarri duen han ere. Aulki arrunta da, plastikozkoa eta lau hankaduna, saltoki handi batean eros daitekeen horietakoa. Geroztik, atarian bizitzen geratu da, eta galdutako animalia batek bezala begiratzen gaitu gehienetan. Bizilagunak tentuz igarotzen gara haren aurretik, aulkia guri zerbait galdetzera edo eskatzera ausartuko den beldurrez bezala. Batzuek saihestu egiten dute; beste batzuek, berriz, erosketa-poltsak uzten dituzte eserlekuaren gainean, gorantz jarraitu aurretik. Aitortu behar da aulkiak baduela bere alde praktikoa. Hirugarren ezkerreko emakumeak, esaterako, zapatak lotzeko erabiltzen du batzuetan. Orban ilun moduko batzuk uzten ditu aulkiaren ertz batean, bata bestearekin gainjarriak.
Gaur arratsean, azken aldian bezala, aulkiarekin topo egin dut eskailera-buruan. Ez du mugitu izanaren aztarnarik. Han dago, zain, hirugarreneko emakumearen zapataren orbanekin. Aulkia abandonatuaren misterioan gehiago sakondu nahirik edo, batek daki zer dei edo galdera ezezaguni erantzunez bezala, esertzea erabaki dut gaur, bestearen lekuan jartzea (aulkiarenean, enpatiaz edo). Bat-batean, etxebizitzako korridorea infinituraino luzatu da, inora ez daraman tunel baten antzera. Orduan hasi naiz ulertzen: aulkia ez da eraikinekoa, ezta gutako inorena ere. Aulkia zain dago. Horretarako ekarri du norbaitek edo marea bizi batek. Eta neu ere zain geratu naiz, bertan eserita, animalia lauoindun baten gainean bezala. Hari konpainia egiten.
