«Berriz jaioko banintz, aizkolaria izango nintzateke»

Gazi-gozo hasi zuen urtea «gerriko minak jota» baina ez du etsi. Medikuntza alternatibora ere jo du eta aurrera egin du. Hiru handiak etxeratuta, ez du gelditzeko astirik. «Orain binakako lehiak hasiko dira», dio. Sasoi betean, oraindik asko du Larrañagak aizkora munduari eskaintzeko.

– Urte borobila izan duzu. Hiru sari handi etxeratu dituzu. Azkenean, sherpa.ai txapela ere zeureganatu duzu.

– Bai, ez nuen uste baina urte amaiera oso ona izan dut. Ez nin tzen urte ona egiten ari. Ezinean ibili naiz gerriko mina dela-eta. Burua ere bueltaka aritu zait. Ea benetan gerriko minarengatik ote zen edo bestela, neu jaisten ari nintzen edo.

– Aizkolaria izateak sakrifizio handia suposatzen al dizu?

– Bere martxan ibiltzeko agian ez baina punta puntan aritzeko hala da. Piska bat serio aritzen ez bazara berehala behera egiten duzu eta ezinezkoa da maila manten tzea. Ni ez naiz aizkoratik bizi, lan egin behar dut eta horrek are eta sakrifizio handiagoa suposatzen du baina bestalde, ez dut sekula probatu lanik egin gabe aizkoratik bizitzea zer den eta alde horretatik begiratuta, normala da niretzat lan egin eta gero aizkorari denbora eskaintzea. Horrela ohitu naiz.

– Aizkoratik bizitzea gustatuko al litzaizuke?

– Bai horixe, baina zaila da. Duela hamar urte-edo probatu izan banu, agian, baina orain jada ez. Bizimodua bideratuta daukat eta orain lanean jarraitu behar dut. Goizeko zazpietan etxetik atera eta arratsaldean berandu iristen naiz . Asteburuetan gero, aizkoran egin behar, Euskal Herri osoan zehar. Udan, asteburuetan lehia edo exhibizio bat baino gehiago izan ohi dugu eta etxekoentzat ere gogorra da.

– Nondik datorkizu aizkorarako afizioa?

– 19 urterekin lagunartean hasi ginen. Lanean ere, Basandegiko Inazio nirekin aritzen zen (gaur egun ere bere laguntzailea da) eta animatu egin ninduen. Proba tze aldera hasi nintzen baina urtero-urtero mejoratzen ari nin tzela-eta jarraitu egin dut.

– Datorren denboraldian bigarren mailan izango zarete bai zu eta baita Julen Alberdi 'Txikia IV.'a ere.

–Bai, indarra hartu dut. Hala ere, federazioan askotan aipatu izan dugun kontua da. Atzeraka goaz. Txapelketa ofizialetik urruntzeak aizkorari kalte egin dio. Binaka igoko gara. behetik hasi behar izan dugu lehiatzen eta oraingoan Julen Alberdi eta biok lortu dugu bigarren mailara igotzea. Hurrengoan, lehen mailara ere bi igoko dira. Gure atzetik datozenak ere binaka egin beharko dute aurrera. Gauzak horrela, dena normaltzerako sei urte inguru beharko ditugu. Ondo banaiz, berrogei urte izango ditut eta erretiratzeko asmoa dut ordurako.

– Noraino iristea gustatuko litzaizuke?

– Lehen mailara iristea da nire helburua. Euskal herriko txapela falta zait eta Bengoak antolatu ohi dituen txapelketetako beste bat ere. Horiek irabaziz gero, jada nire ibilbidea egin dudalakoan nago. Beste denak etxeratu ditut. Horiek biak irabaziz gero, gustura.

– Zer eman dizu aizkorak?

– Berriz jaioz gero, aizkolaria izango nintzateke baina hortik bizi tzeko modua izatea ona izango zen. Lana egitera ohitu naiz. Beti izan da horrela eta ez zait nekagarria egiten, normaltzat hartu dut. Aizkorak poz gehiago eman dit tristura baino.

– Eta, zer kendu dizu aizkorak, zerbait kendu badizu behintzat...

– Denbora. Denbora asko kendu dit eta festa edo afari asko lagunartean. Momentuan ez dit hori lagatzeak pena ematen irabazitakoak gehiago eman didalako baina laga behar izan ditut juntadizo batzuk. Bederatzi urtean hirugarren, bigarren, hor ibili naiz eta «aurten bai!» esaten zidaten. Benga eta benga hor aritu naiz, etsi gabe. Aurreko puntan ibiltzeak hori dakar. Piska bat jaisten bazara, aurrea hartzen dizute.

– Prestaketari dagokionez, astean zenbat entrenamendu egiten dituzu?

– Aspaldian, gerriko mina dela eta ez dela, astean bitan hartzen dut aizkora, exhibizioa badut, hiru agian. Aurretik gimnasioa eta bestelako ariketak hasi nintzen egiten baina urte eta erdi bat gerriko minarekin ezin buelta emanda ibili naiz. Iridiologo japoniar aditu batekin hasi nintzen Azpeitiko belardenda batean. Odola eta giltzurrunak zikinak nituela esan zidan, nahi nuen adina fisioterapeuta bisitatzeko esan zidan baina aurrena odola garbitu behar nuela. Belar ura eta bitamina batzuk eman zizkidan. Fin-fin egin dut pare bat hilabetean hark esandakoa eta beldurtzeko aldea nabari dut. Gozoa ere kendu dut, Denbora batean, haragirik ez jateko ere esan zidan. Izugarrizko aldea nabaritu dut.

– Gazte batek aizkoran hasi nahi duela esango balizu, zer erantzungo zenioke?

– Kapritxoa badu, probatzeko, dudarik gabe, baina sakrifizoa da. Aizkolari askok hasi eta lehen hiru edo lau urtean gora egitea pentsatzen dute baina zaila da, segi eta segi egin behar da. Guk suertea izan dugu baina bestela ere izan zitekeen. Duela hamalau urte, hasi nintzaneko garaiko aizkolari askok oraindik ere hirugarren mailan jarraitzen dute. Sakrifizioa hori ere bada. Nik ez nuen hainbesteko pazientzia izango. Funtzionatzen badut aurrera eta bestela, aspaldi lagata izango nuen aizkora.

– Iker Vicenteri Euskal Herriko txapela kentzea, helburua al da?

– Badut ar hori, bai. Apustuak onak dira aizkorarako eta niregatik jokatuko nuke berriro. Lehia askotan oso gertu izan dut eta egiteko modukoa dela uste dut. Vicentek gauza bat du ona. Eguna ailegatzen denean, bere lana egiten du. Segurua da.