Waltzean

Kardamomo poxi bat hartu eta gero hobeto kantatzen da, hori aspaldi esan zuen Luis Marianok. Mila aldiz bai. Eta horretan ari nintzen. Entzun: «I want you, I want you, I want you, con la butaca y el libro muerto, korridore malenkoniatsuetan zehar, oi, oi, oi, oi, oi ,oi...». Dena emanda. Ez da ezergatik, baina nik Borgesek baino hizkuntza gehiago dakizkit: hogei baino guttiago. Eta waltz hori hirutan kantatzen dut betidanik, Federico, Leonard, Juan Luis. Ez dut dantzarik egiten, arbolek korrika ihes egiten didate antxintxika kantari entzuten nautenean, eta ez dute gaizki egiten. Irriz egiten dut pixa galtzetan behera maskuri-urduri, eta natura osoa matxinatzen zait. Eta nik atzera berriz, ezin aseturik: oi, oi, oi, oi, oi, oi. Honek guztiak malenkonia urdinkara pizten dit, ipuinak idazteko gogo atzeraezina, eta hortxe hasten naiz atzera fobiekin, Versusekin, sonetoekin, haikuei aldamioak jartzen, barrurago begira, zaldi itsuei, Kainek eman zidan asto-matrailezurrari eta Ovidioren maitasunari. Ondo pentsatuz gero, edozerk balio du orrialde zuri bat betetzeko, denboraren igaroak pizten duen sumindura baretzeko, herio engainatu duzula uste izateko. Gaixook. Eta baita ere kantatzen dut dena emanda oilaritea hausten denean: «Vienan zurekin dantza egingo dut...». Eta nik ez dut Wien ezagutzen, inoiz ez naiz nire baitatik baino harantzago joan, ni ez naiz seme iriolearen kastakoa. Pena hori daukat bihotzean. Koittadua.