Badatorrela, badatorrela

Sasoi hartan bizi nuen larridura epidemiologiko bakarra baztangarena izan zen. Orduan bai, etsai berri bat zuen gure osasunak eta hurbiltzen ari zitzaigun. Horregatik jarri ziguten txertoa. Guri amaren eta izebaren lagun batek jarri zigun eta ez besoan, askotan bertan markak uzten zituelako txertoak. Guri oinazpian jarri zigun. Esaten ziguten baztangak sekulako markak uzten zituela aurpegian eta hori bakarrik falta zitzaigun.

Entzundako beldurren artean, sakonena duela mende bateko gripearena izan zen. Txikitan kontatzen ziguten nola hiltzen zen jendea barra-barra eta ez zekitela zerk hiltzen zituen, ez zutela zomorro gaizto eta ikusezinaren berri. Jainkoak ba omen daki zergatik gertatzen diren horrelakoak, esaten ziguten, hari eskatu behar geniola babesa.

Koronabirusa plazaratu zenetik, sendagile eta erizain ejertzito bat ari da hor, izurritea akabatu nahian, zientzialari guztiei burutik kea dariela. Nik irudika-tzen ditut astronautaz jantziak, birusak banan bana harrapatzen, tximeleta sare bat eskuan, etengabeko jardunean, atsedenik hartu gabe.

Oraingoan badakigu zerk sortzen duen gaixotasuna eta nola zabaltzen den, ezagutzen dugu zomorroa eta haren ohiturak. Orduro ematen zaigu birusaren berri kiroletako esatarien moduan, ahots gora eta arin, orain tanto bat han, orain bost hemen, kale hurrengoan. Azken ordua, beste bat hementxe bertan, gurean.

Badirudi gobernatzen gaituztenak serio eta tentuz ari direla eta halere, askorengana heldu da beldurra eta horrekin batera erakundeengan genuen konfian-tza eskasa pitin bat eskastu omen da. Nahiago azalpen ameslariak zentzuzkoak baino. Norbaitena behar du izan akatsa, laborategiena, diktaduretako agintari ustelena, mundu honetan gehiegi garelakoan ahalguztidun batek asmatu duen erremedioarena.

Beldur gehien duena, ziberzeruaren bazter batean aurkitutako informazio asaldagarria sinesten duena gailentzen da eta hari jarraitzen zaio lagunartean eta batez ere sare sozialetan. Pasako da, eta ezer gutxi ikasiko dugu hurrengo izurriterako.