Secciones
Servicios
Destacamos
FELIX IBARGUTXI
Domingo, 25 de noviembre 2018
Necesitas ser suscriptor para acceder a esta funcionalidad.
Compartir
Aurreko astean iritsi zen dendetara Harkaitz Canoren nobela berria, 'Fakirraren ahotsa'. Jakin-min handia dago, jendeak bai baitaki Imanol Larzabali buruzko liburua dela, nola edo hala. Horrelakoetan, segituan pizten den galdera da: zenbateraino da fikzio, zenbateraino da kronika nolabaitekoa? Eleberria astelehen honetan, azaroak 26, aurkeztuko zaie hedabideei, baina Harkaitz Cano Donostiako Lugaritz kultur etxetik pasatu zen ostegunean, Literaktum jaialdiko ekitaldi baterako, eta galdera horri erantzun garbia eman zion: «Asko aldendu naiz errealitatetik. Hau ez da kronika bat, eta sakrilegioa egin dut. Kronika amaitzen den tokian sakrilegioa hasten da. Gainera, nik ez daukat gaitasunik Imanolen inguruko errealitatearen hondoraino ailegatzeko, eta nire flotadorea fikzioa da. Askotan eman dit soluzioa fikzioaren makuluak».
Literaktum jaialdiaren antolatzailea –Iñaki Gabarain– esker oneko eta pozik zegoen, primizia lortu dutelako. Lehenengo aldia izan da Cano lan berria azaldu duena jendaurrean. Formatua elkarrizketa izan zen: Leire Palacios kazetariak egin zizkion galderak, eta tarteka liburuko pasarte batzuk irakurri zituen Isidoro Fernandez aktoreak
Ez da Imanol Larzabalen (1947-2004) gaineko kronika, baina kantari hura izan du inspirazio Canok. Protagonistaren izena Imanol Lurgain da. «Imanol ipini diot izena Imanol kantariari omenaldi eginez, eta abizena aldatu dut, errespetuagatik. Pertsonaia gehienek badute substratu erreal bat, baina fikziotik asko ere bai. Benetako pertsonen bila doanak itzalak topatuko ditu. 'Kronikeroak' sufritu egingo du».
Gaia aukeratu zuenean, orain bizpahiru urte, Imanol Larzabal ezagutu zutenengana jo zuen. Ahal zen gehiena jakin nahi zuen benetako kantariaren gainean. «Idazteko prozesua luzatu egin zen, nik aukeratutako lan-moduagatik. Gauza asko apuntatu nituen, baina gero, idazteko garaian, koaderno horiek ez nituen zabaldu. Oso ondo pasa nuen lagun haiekin denekin hizketan, baina jasotako material hori erabiltzen eta manipulatzen hastea... hori gauza delikatua da».
Nolatan gai hau? «Poesia idazten hasi nintzen garaian, hamalau-hamabost urte nituela, askotan entzuten nuen Imanol. Tamarindoak aipatzen zituen, gauza erromantikoak esaten zituen, hortik harrapatu ninduen». Eta gero kantariak bere azken fasean izan zituen arazo politikoek eta Torreviejako bukaera tragiko hark iltzatuta gelditu ziren idazlearen gogoan.
Liburuak «Imanolen ibilbidea» hartzen duen kontuan, berrogei urteko gertaerak kontatzen ditu, eta aipatzen da ere «benetan existitu zen zinta argitaragabe bat, eta liburuaren bukaeran jakiten da zer zegoen zinta horretan».
Cano bat dator Imanol Larzabalen laguna izan zen pertsona batek esan zionarekin, alegia, Imanol ez zela inoiz aldatu, eta inguruko mundua aldatu zitzaiola. «Paristik bueltan, Klabelin Komik izeneko taldea sortu zuen, baina hor ez zegoen eroso. Beti beste leku batera joan nahiko balu bezala... hor sentitu naiz oso kide Imanolekin».
«Parisen ikasi zuen kantuan, eta izan nahi zuen kantari mota horrek eraman zuen gizona erabakiak hartzera. Amets baten peskizan bizi izan zen. Paco Ibañez, Brel, Brassens edo Moustaki bezalakoa izan nahi zuen, baina euskaraz kantatuta ez da posible, nahiz Brassens bezain ona izan. Hor xalotasun zoragarri bat dago Imanolen aldetik, eta heroismo bat».
Bukaera tristea izan zuen Imanol Larzabalek. ETAk Yoyes hil zuenean, Imanolen haren omenezko kantaldia egin zuen eta handik aurrera oso urte gorabeheratsuak izan zituen. Boikotak salatu zituen, kantaldiak urrituz joan ziren eta Torreviejan hil zen, halako erbeste batean. «Gauza latz horiek nola kontatu? Ez dut aztarrika ibili nahi, baina kontatu behar dira, eta bukaerako gertaera horietan ñabardura batzuk bilatu nahi izan ditut», jarraitu zuen Canok.
«Digresio batzuk» ere ba omen daude kontaketan zehar. Adibidez, Pier Paolo Passolini, San Sebastian santua eta Donostia hiriaren gaineko gogoeta batzuk publikatu ditu idazleak. «Bertakook ez gara konturatzen non bizi garen. Gehiago jakin nahi nuen santuari buruz eta Gotzaindegiaren liburu-dendan esan zidaten ez dagoela ezer publikatuta. Badakizue ez zutela geziek hil? Gezien ostean, jipoituta hil zen, eta Passolini ere hala hil zen, jipoituta, Ostiako hondartzan, Erromatik ez oso urruti».
Publicidad
Publicidad
Te puede interesar
Publicidad
Publicidad
Reporta un error en esta noticia
Comentar es una ventaja exclusiva para suscriptores
¿Ya eres suscriptor?
Inicia sesiónNecesitas ser suscriptor para poder votar.