Badakigu. Futbola da, joko huts bat, askotan nondik datorren ez dakigun diruz lokaztuta. Baina a zer ikuskizuna joan den igandekoa! Dena zuen alde Argentinak, eta, partida ikusita, ez zen bidezkoa izango finala galtzea, baina futbolak, gauza jakina da, ez du zertan justiziarekin lotuta egon behar. Ez du beti onenak irabazten, ezta ikuskizun gehien ematen duenak ere (ezta baloia gehien lokartzen duenak ere). Futbola kirol matematikoa da funtsean, eta gol gehiago sartzeak axola du beste edozeren gainetik. Zientzia zehatzak agintzen du, nahiz eta, bestalde, egia ere baden, zaleen oroimenean indar handiagoz finkatzen direla batzuetan galtzaileak distirarik gabeko irabazleak baino.
Publicidad
Maradonak ere bultzatuko zuen, dagoen lekutik. Dibu Martinezek Jainkoaren hankarekin geratu zuen luzapenaren hondarrean Frantziak izandako aukera garbia. Scalonik aspaldi ikasi zituen meigen kontuak A Coruñako taldean ibili zenean. Messik lortu du nahi zuena, Argentina osoak eta zaleen gehiengoak desio zuena. Jarraituko dugu eztabaidatzen nor zen hobea, Diego Armando edo Lionel, eta sartuko ditugu tarteka eztabaidan Pele eta Cristiano. Taberna, kafetegi eta lantokietan luze joango da kontua. Qatarrekoa final bat besterik ez zen izan, bere argi eta itzalekin. Alde ilunean geratuko da Amir Nazr-Azadani futbolari irandarraren itzala, bere herrialdeko emakumeen alde egiteagatik heriotzara kondenatua. Ziurrenik, laburragoa izango da eztabaida hori.
Suscríbete los 2 primeros meses gratis
¿Ya eres suscriptor? Inicia sesión