Bi poeta madarikatu eta beste bat burgesa

Liburu-bildumaren zuzendariak, Beñat Sarasolak, hau idatzi du hitzaurrean: «Sextonen poesia konfesionaltzat jo izan da, eta egiazki, bere lengoaia eta idazkera aski gertukoa egiten da, harekin dialogoan dagoela sentituko du maiz irakurleak».

Sophia de Melo (1919-2004) portugaldar poetari buruz honela mintzatu da Iñigo Roque itzultzailea: «Arazo ekonomikorik gabe bizi zen poeta burges bat izan zen. Haurtzarora jotzen du lasaiatsun eta eredu bila, eta orainaldi atormentatu bat ageri da bere olerkietan. Erredentzioa bilatzen du haurtzaroan. Etxeak, lorategiak eta hondartzak konstante dira haren olerkietan, eta esango nuke hau liburu lasaigarri bat dela».

Gabriel Ferrater (1922-1972) katalan olerkaria era honetara deskribatu du Aritz Galarraga itzultzaileak: «Oso presente dago Kataluniako jardun edo bizitza intelektualean. Walter Benjamin bezala, derrigor aipatu beharreko autorea da. Historiara pasatu da poeta gisa, baina hizkuntzalari, arte-kritikari, itzulztaile eta edale ona ere izan zen. Esaten zuen poemak izan behar zuela argia, zentzuduna, pasioz betea eta dibertagarria. Lirika katalanaren berritzailetzat hartu izan da, ordu arteko gehiegizko erretorikari aurre egin eta etxeko eta haurtzaroko hizkeran oinarritu zen».

Hau ere poeta madarikatua dugu. Esana zuen 50 urte bete baino lehenago suizidatu egingo zela, eta hala egin zuen, adin horretara iristeko zorian zegoela. «Agian, mitoak, pertsonak, gainditu egin du obra», esan du itzultzaileak.